Structurele osteopathie
De aandacht van de structurele osteopathie gaat naar botten, gewrichten en spieren van het menselijk lichaam. Ze is fundamenteel binnen de osteopathie praktijk. Deze osteopathievorm is bij het grote publiek het meest bekend.
Deze benadering van het lichaam stelt de osteopaat in staat een holistische (globale) diagnose bij de patiënt te stellen.
“De structuur bepaalt de functie”, één van de fundamentele principes volgens A.T. Still, grondlegger van de osteopathie, betekent dat als de structuur (botten, gewrichten, spieren en fasciae) niet goed in balans is, een normale fysiologie en dus functie onmogelijk is.
Niettemin is de structurele osteopathie niet los te zien van andere benaderingen (visceraal en craniaal), waarmee ze complementair is.
Structurele osteopathie blijft niet beperkt tot de manipulatie van de wervelkolom. Een osteopaat beschikt immers over een reeks technieken zoals mobilisatie, General Osteopathic Treatment (Littlejohn), Muscle Energy Technieken (Mitchell), …
Viscerale osteopathie
Ter hoogte van de buik bewegen onze organen op een specifieke manier onder invloed van het middenrif. Organen maken onderling “gewricht” met elkaar zoals alle andere gewrichten van het menselijk lichaam. Bijgevolg kunnen bewegingsbeperkingen zich even goed op dit niveau voordoen met functionele stoornissen* van het orgaan tot gevolg.
Door het gebruik van specifieke technieken, helpt een osteopaat een orgaan zijn normale fysiologie terug te vinden. Binnen de viscerale osteopathie is de osteopaat geïnteresseerd in drie specifieke zones:
• De thorax (longen en hart) en de viscerale zone van de hals
• Het abdomen waarin de organen van de vertering en de nieren zijn gelegen
• Het kleine bekken waarin hoofdzakelijk de organen van het urogenitaal stelsel zijn gelegen.
Bijzonder aan deze viscerale omgeving is dat het wordt aangestuurd door een eigen, autonoom zenuwstelsel (visceraal zenuwstelsel). Als osteopaat heeft men niet alleen invloed op dit systeem door mobilisatie van een orgaan maar tevens door een mobilisatie van de wervelkolom.
Functioneel en cranio-sacraal
Het betreft technieken die zich richten op fasciae die zorgen voor een glijvlak voor zowel spieren als organen (wrijvingen worden dankzij deze fijne membranen vermeden).
Omdat het ganse lichaam met fascia doorweven is, kan de osteopaat door middel van deze structuur een invloed uitoefenen op alle gewrichten van het lichaam.
De cranio-sacraal therapie maakt deel uit van de functionele osteopathie en richt zich eveneens op de fasciae, uitgestrekt tussen de uiteinden van de wervelkolom waar de dura-mater zich vasthecht.
De craniale osteopathie houdt rekening met de PRM (primary respiratory movement). Dit is een onwillekeurige ritmische beweging, een beetje zoals de ademhaling.
Niettegenstaande de zachtheid van de craniale osteopathie is deze benadering bijzonder interessant om de vitaliteit bij de patiënt te stimuleren.